$
€
Bir yere ait hissedebilmeli insan kendini. Hep diyoruz ya “hayatın gerekleri” diye buda başlı başına bir gerek. Bağlanabilmek, sahip çıkabilmek ya da en doğrusu ben ve benim olanlar diyebilmek adına. İnsan birine, birilerine, bir yere ait olma ihtiyacı istiyor. Allah’ın ilahi düzeninde bir anne ve babadan gelişin başlangıcı da bundan olsa gerek. Bundan mütevellit şu içinde bulunduğumuz karmaşık zamanlar beni oldukça korkutuyor. Yarınımız meçhul. İleri ki bir zamanda nasıl oluruz, nerede uyanırız bunu kestirebilmekte zor.
Bir Arıkanlı Müslüman kardeşlerimiz gibi olmak çok korkutucu. İnsanın vatanından, evinden, ailesinden, yediği ekmeğe kadar her şeyinden men olması, biranda bambaşka bir yaşamın başrolünde var olması çok ürkütücü. Her şeyin elinden alınmış, belki ana babasız bir hayatta, kiminin nerede olduğunu bilemediğin bir hayatta gene hiç bilemediğin kimselerle bilemediğin şehirlerde uyanmak, hayata ikinci kez tutunmak ya da böyle bir fikri düşünmek, derince bir nefes aldırır cinsten. Ve tüm bunlar yetmiyormuş gibi çevre ve faktörlerine alışmak… En basitinden artık iyice iç içe geçtiğimiz Suriyeliler diye nitelendirdiklerimizden kıyas biçelim. Kimimiz el uzatırken zaman zaman kimimizde geri çekiliyoruz. Ki alışmanın bizler içinde gocundurucu yönleri var. Bizler el uzatmaya değil asıl bizlerin sayesinde var olan fakat bir o kadarda bizlerin görmezden gelindiği üst mecralara tepkimizden geri duruyoruz belki de, el uzatmamaktan ziyade. Konuyu toplayacak olursam kim bilir nasıl bir düzenleri vardı, onlarcası her bir yere dağıldı, gözler üstünde hayat sürüyorlar. Ait olmamak bunlar olsa gerek ve göze görünmeyen bir sürü şeyle beraber.
Bizlerin bu rahatlığı iyi olduğumuzdan ya da onların bu hali kötü olduklarından değil. Zamanın ne getireceği belli olmaz. Şimdiden bu rahat zamanlarda aslında tedbiri almak gerek, millet olarak, baştakileri araya katmayarak yani belki “biz ne yapabiliriz” demeden müdanemiz olmadan. Yoksa ki sıkıntılı zamanlar bizim için de uzak değil. Bunu hatırlamak bile yeterli aslında.
