$
€
Değerli okurlarım, tekrarlar beni bunaltır aslında, devamlılıkları sevmemde fakat memleketimizin hali meçhulken, ben aynı şeyleri yazmaktan kendimi ne yazık ki alıkoyamıyorum. Bu soğuk kış günlerinde evimde ailemleysem, karnımın doyması, barınma gibi temel ihtiyaçlarımın yanında ekstra keyfi meselelere de zaman bulabiliyorsam, soğuk demeden, canım demeden benim bu rahatım için çabalayanlar varken ben affınıza sığınarak oturduğum yerden devamlı aynı konuya dem vurmuşum ne önemi var. Siyasiler değil kesinlikle bana bu rahatlığı sağlayan onunda en başta altını çizmek isterim. Geride eşini, evladını, anne, babasını bırakan, bırakabilmeyi borç bilen askerimize, polisimize borçluyum. Ben bu keyfi halimdeyken sırf rahatım için belki adını bilmediğim, varlığından haberimin dahi olmadığı askerimizin, polisimizin evlatlarının yetim kalmasının lüzumu ne, bunun hakkı nasıl ödenir? Ben bu vebali kime karşı, ne şekilde ödeyebilirim oda muallâk ve üzerimde büyük bir yük.
Peki ya dağılan şehirlerimizden, parçalanan ailelerden, yıkık gönüllerin doğmasından kim suçlu, bu veballere güçleri yettiği halde seyir edenler kim haklı? Memleketimde seksen bir il mevcutken neden o çocuklar elleri ceplerinde sığınmış yolları bekliyorlar? İnsan canı bu kadar değersiz olmamalı. Yoksa kendi insanımıza yapamadıklarımızdan yerimiz mi kalmadı? En azından o çocukların yarınlarını ellerinden alamaya kimsenin hiçbir suretle hakkı yok, bunu olsun yapmayalım. Çocuklar bizim çocuklarımız yanımıza çekelim doğrunun nerede olduğunu gösterelim. Yapmadığımız takdirde yarınlar bize ne getirecek belli değil. Kim bilebilir bundan birkaç yıl sonra elimizde çantalarla yurt aramayacağımızı? Dua etmeyi bırakmadan umut etmelere devam. Sağlıcakla kalın…
