$
€
Refah-Yol iktidarının günahı çoktu. Memuruna, işçisine, emeklisine, askerine 75 yıllık Cumhuriyet tarihinin en büyük zamlarını üst üste yapmıştı. Milletin cebine para girmişti. Çünkü devletin parası İsviçre bankalarında yatıyor, ülkenin sermaye gruplarına ait bankalarından %100 leri aşan faizlerle borç alınıyordu. Devletin bir kurumu kar ediyorsa para Devletin kasasına girmiyor, fazla para yine sermaye gruplarına %10 ile borç veriliyordu. Yani devlet kendi kendini resmen soyduruyordu. Rahmetli Erbakan havuz sistemini kurarak bütün paraları bir havuzda toplayarak “rantiyeciler” sözünü zihinlere kazıdı ve oyunu bozdu. İhaleler rantiyecilerin ayağına götürülürken artık Anadolu sermayesi de ihalelere girdi ve devletten iş almaya başladı. İstanbul sermayesi huzursuzdu. İrticadan dolayı asker huzursuzdu. Tek Merkezden yönlendirilen Medya huzursuzdu. Yönlendirilen Üniversite rektörleri, yargı huzursuzdu. Brifingler havada uçuşuyordu. Memleketin bu kadar huzursuzu bir araya gelirde millete huzur verir miydi? Ekonomik başarı demek irticanın kontrolden çıkarak tek başına iktidara gelmesi demekti. Ekonomik başarı demek sağlıkta, ulaşımda, eğitimde, altyapıda yani bugünkü başarının 20 yıl önce yaşanması demekti. D-8 hamlesi ayrı bir yazı konusu aslında. Dış mihrakları tedirgin eden bu hamle Ortadoğu’nun da kaderini değiştirecekti. O günden bugüne yaşanan bütün kanlı süreç bu kadar aleni bu kadar ceberut bir şekilde yaşanabilir miydi? İşte bütün bu nedenlerle artık darbe kaçınılmazdı. Ülke Fadime Şahin’in gözyaşlarını gözyaşları içerisinde izliyor, Ali Kalkancılar, Müslüm Gündüzler lanetleniyordu. Bir millet; bir tiyatro oyunuyla alaşağı ediliyordu. Ezilenlerin, yıllarca hor görülenlerin iktidarına 11 ay tahammül edebildiler. Çünkü iktidar konulan kuralların dışına çıkmıştı. Kuralların ve çizgilerin dışına çıkanlar bu ülkede idam edilirdi (Rahmetli Adnan Menderes), yüzlerce soru işaretiyle ölürdü (Rahmetli Turgut Özal) ve siyaseten mevta edilirdi. (Rahmetli Necmettin Erbakan) Evet; dayatılan MGK tavsiye! Kararları Erbakan Hoca tarafından imzalanmadı. Yıllarca imzaladı diye iftira attılar. İktidar yıkıldıktan sonra Tansu Çiller’e verilmesi gereken hükümet kurma görevi yıllarca milleti nurlu Süleyman diye kandıran Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel tarafından Mesut Yılmaz’a verildi. Kurulan Ana-Sol-D hükümeti bu ülkenin evlatlarının başından örtüyü, cebinden parayı aldı. İmam Hatip Lisesi öğrencileri sınavlarda acımasız ayrıma tabi tutularak 20-30 puanları kesilerek ilahiyat dışında başka bölümlere alınmadılar. 8 yıllık kesintisiz eğitimi dayattılar, İmam Hatip ortaokullarını kapattılar. Dindarlar düşman ilan edildi, savaşılması gereken kesim olarak hedef gösterildi. Dönemin namlı Deniz Kuvvetleri Komutanı Güven Erkaya ‘İrtica, PKK’dan daha tehlikeli’ dedi. Bu sebeple inançlı subaylar YAŞ kararlarıyla ordudan atıldı. 6 Milyon oy almış Refah Partisi kapatıldı, memleket kurtuldu! Ve 28 Şubat bin yıl sürecekti…
Not: Merhum Mehmet Ali Birand’ın “Son Darbe 28 Şubat” isimli belgeselini izlemenizi ve dönemin zihniyetini anlamak bakımından İskender Pala’nın “İki Darbe Arasında” isimli kitabını okumanızı öneririm.
Yazı dizimiz önümüzdeki hafta devam edecek.
