$
€
Sevgili okurlarım, sizlere ne kadar da melankolik bir hava vermiş olsam da çokta öyle olduğumu düşünmüyorum sadece aranızda muhakkak olduğunu bildiğim bu devirden tat alamayanlarınızdan biriyim ben de yalnızca. Zarifoğlu’nun dediği gibi “ben bu çağdan etimle, kemiğimle nefret ettim”. Hani bir de şu mukayese etme durumu var ya bizim jenerasyonda son bulduğuna inandığım geçmişle hep bir şimdileri kıyaslıyorum elimde değil. Şuan yaşadığım ama tadını bulamadıklarımı zamanında da yaşadığımı ve iliklerime kadar o tadı aldığım anları da biliyorum çünkü. Sanırım en kötüsü de hayatım boyunca dün ve bugün arasında hep bir git gellerim olacak ve anı hep kaçıracağım. Dün ve bugün arasında uçurumlar olsa da o imtihan deyip içini çilelerle doldurduğumuz şey hep var, olacakta bu dünyadan gittiğimizde oralarda eli boş kalmamak için amenna ama bugün de artık çilelerin formatı değişti. Ben bu zamanı ‘herkesin çile seçme devri’ olarak nitelendiriyorum. Sizce de öyle değil mi? Uzunca bir yol, sonu meçhul ve o yolun çileleri adım attıkça başkalaşan. Peki, bu tatsızlaşan devirde kendi benliğimizi mi yaşamalıyız yoksa kalabalıklar için de yalnızlığı mı? Korkar olduk çünkü uzattığımız ellerin geri çekilmesinden. Kime nasıl davranacağımızı bulacağız, dünle bugün arasında bir belirginlik sağlayacağız diye sanırım sonuna geleceğiz yolun, inşallah o, sonlu başlı yolu iyi değerlendirmiş oluruz temennim bu yönde. Esen kalın…
